Jimmy story

ตอนที่ 5 ช่างทำผม

        เราไม่แน่ใจว่าการกระทำเช่นนี้ของน้อง Jimmy จะหมายถึงอะไรกับการที่ปีนขึ้นไปบนหัวเราแล้วปฏิบัติการขยุ้มขยำ จิกๆ รูดๆ เขี่ยๆ ถูๆ ไถๆ บนกะบาลที่เหลือเส้นผมเส้นเล็กๆลีบบางอยู่เพียงน้อยนิด   

อาจจะเห็นเป็นหญ้าอันเขียวชะอุ่มน่าเกลือกกลิ้งเหตุผลนี้น่าดีใจ  รึว่าเห็นเป็นกิ่งไม้แข็งใบไม้เหี่ยวหรือฟางแห้งๆที่น่าจะเอามาทำรังได้  เหตุผลนี้คงต้องหันกลับมาทำการสังคายนาเส้นผมใหม่  เห็นจะดีเป็นแน่แท้     

ว่าแต่เราจะใช้แชมพูยี่ห้ออะไรดีล่ะเส้นผมถึงจะได้ดูดีมีน้ำหนักเหมือนผมนายแบบที่โฆษณาทางทีวี  จะได้เปลี่ยนความคิดของเจ้า Jimmy ได้ 

หรืออีกประการหนึ่งที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุดนั่นคือ  มันคงคิดว่านี่คือเส้นขนของเพื่อนนกด้วยกัน  เพราะจากการที่เราเลี้ยงมันมาได้ระยะหนึ่งเราพอจะรู้พฤติกรรมของมันบ้าง

          ผมเคยตั้งความหวังไว้กับร้านตัดผมหลายๆแห่ง...เกือบทุกแห่ง...และทุกๆแห่ง

ว่า...ในการตัดผมแต่ละครั้งผมของผมจะต้องดูดีมีสไตร์รับกับใบหน้าอันหล่อเหลา(บ้าง)ของผม  

แต่ทว่าในทุกๆครั้งที่ช่างผมบรรจงลงมือตัดจัดการกับเส้นผมบนหัวที่ละเล็กที่ละน้อยจากกกหูถึงกลางหัวจากต้นคอถึงท้ายทอยจากหัวด้านหน้าจรดหัวด้านหลัง  จากปัดตาเลี่ยนเปลี่ยนเป็นกรรไกรจบสุดท้ายที่ใบมีดโกนจนแล้วเสร็จ   มักจะ “ม่ายล่ายหล่างจายอั๊วเลย” 

“โกนหนวดด้วยมั้ยน้อง” ช่างผมถาม “ไม่ครับ” ผมตอบโดยไม่ส่ายหน้าเพราะเกรงว่าใบมีดโกนในมือของช่างผมที่กำลังขูดเส้นผมตรงท้ายทอยจะจิ้มให้เกิดบาดแผลเอาได้  

ผมไม่ชอบให้ช่างผมโกนขนโกนหนวดบนใบหน้า  และผมคิดว่าสิวเจ้าถิ่นก็ไม่ค่อยชอบเช่นกัน  มันมักจะขึ้นมาประท้วงทุกครั้งที่ผมใจอ่อน   

ปิดท้ายการบริการด้วยการนวดคลายเส้นเล็กๆน้อยๆพอให้ร่างกายส่วนบนที่นั่งหลังขดหลังแข็งนานนับชั่วโมงได้ผ่อนคลายกระตุ้นร่างกายให้กระปรี้กระเปร่าไม่กระปวกกระเปรี้ยเพลียแขนจะได้ควักตังค์ออกมาจ่ายค่าบริการได้โดยง่าย  

ผมไม่ค่อยมีร้านตัดผมเจ้าประจำเท่าไหร่เพราะแต่ละบาเบอร์ตัดออกมาแล้วไม่ค่อยถูกใจซักราย  บางแห่งก็นำเสนอทรงใหม่ๆโดยอาสาที่จะออกแบบให้ฟรีไมคิดเงินเพิ่ม(อันนี้ชอบ)ก็เลยตามใจท่านแล้วแต่ท่านเห็นสมควร  เรียกว่าลองเชื่อดูเผื่อดี(ใจง่ายนะนี่)เพราะดูจากหน้าตาและอายุของช่างแล้วท่านคงผ่านประสบการณ์มาเยอะและถ้าดีจะได้มีช่างประจำกับเขาบ้าง

 ...เหอะ..ๆ..ๆ..ๆ(เสียงหัวเราะจากเพื่อนฝูง)เมื่อเห็นทรงผมใหม่ที่เราพึ่งได้มา  นั่นปะรัย!  คิดเหมือนผมตอนเดินออกมาจากร้านตัดผมเลย  

คงเป็นเพราะทรงผมไม่รับกับใบหน้า  เอ๊ะ! หรือว่าใบหน้าไม่รับกับทรงผม  อ๊ะ! รึว่าเราควรจะปรับปรุงหน้าตาเราให้เหมาะกับทรงผมของท่านๆทั้งหลายเหล่านั้นดี

ครุ่นคิดและเป็นอยู่อย่างนี้มานาน  เอาเป็นว่าถ้ามันเรื่องมากหรือมากเรื่องนัก Skin head  มันซะเลยดีกว่า   

แต่ทุกครั้งที่เข้าร้านตัดผมชายไม่ว่าจะบาเบอร์ไหนๆ  สิ่งหนึ่งที่ทุกร้านให้เหมือนๆกันถ้าไม่นับรวมความง่วงจนเคลิ้มหลับเป็นระยะๆ  นั่นคือความสุขความเพลิดเพลิน  เพลินเวลาที่มีคนมาจับมาลูบหัวเรา  ทำให้ภาพเก่าๆสมัยเด็กๆผุดขึ้นมาในความทรงจำอีกครั้ง 

ผู้ไหญ่สมัยนั้นมักจะลูบหัวเด็กด้วยความเอ็นดูแล้วสอบถามสารทุกข์สุขดิบถามหารากเหง้าว่าเป็นลูกเต้าเหล่าไคร  สำหรับเด็กอย่างผมแล้วมันอบอุ่น 

อบอุ่นกับความห่วงใยที่สื่อผ่านอุ้งมือไหญ่ๆโอบพอดีกับหัวเด็กน้อยตัวเล็กๆอย่างเรา

และแล้วผมก็พบกับร้านบารเบอร์ที่ถูกใจผมเป็นที่สุด  ช่างผมไม่ได้ดีเด่นอะไรมากมายไม่ได้เก่งมาจากใหนและไม่ได้ร่ำเรียนมาโดยตรง   ออกจะเอาแต่ใจเสียด้วยซ้ำ  แต่ช่างคนนี้เอาใจเก่ง น่ารักน่าเอ็นดู แก้มแดงๆ ตัวเล็กๆสีเหลืองส้ม หางเขียวๆ  ...น้อง Jimmy ของเรานั่นเอง.